بی بی سی فارسی انگلیس در گزارشی به گوشه ای از وضعیت زندگی مشقت بار مسلمانان میانمار پرداخت.

در این گزارش بی بی سی فارسی سعی کرد تا نسل کشی مسلمانان در کشور

میانمار را "حاشیه رفتن مسلمانان" نشان دهد و به مخاطب القاء کند که کشتار

مسلمانان مظلوم این کشور امری پیش پا افتاده ای بیش نیست.

این در حالی است که پس از کشتار مسلمانان میانمار توسط بودائیان مدعی صلح

جویی، و با توجه به سکوت مجامع بین المللی و رسانه ای کشورهای غربی، در

کشور سریلانکا نیز بودائیان به حمله و کشتار مسلمانان روی آوردند.

در این گزارش بدون اشاره به تعداد کشته شدگان، نوع جنایات صورت گرفته،

نحوه کشتار و شیوه برخورد ضد انسانی نیروهای امنیتی و دولتمردان این کشور

در قبال فجایع رخ داده، فقط به احساس تبعیض مسلمانان! در این کشور اشاره

شده و آمده است:« مسلمانان در میانمار زندگی می کنند اما از بسیاری از حقوق

شهروندی محرومند و احساس[!] تبعیض دارند. بیش از 130 هزار نفر از آنها

بخاطر خشونت های قومی سال پیش با اکثریت بودایی، گریختند. اردوگاهای موقتی،

پناهگاه بسیاری از آنان شد، زیر چادر هم اما با ترس و لرز زندگی می کنند.»

کشتار وحشیانه و فجیع انسان های به جرم برگزیدن دین اسلام، در نزد بنگاه

سخن پراکنی انگلیس فقط احساس تبعیض بیش نیست. تصاویر زیر تنها گوشه ای از

جنایات صورت گرفته در این کشور علیه مسلمانان است که بی بی سی مثل یک سال

گذشته بی اعتنا از کنار آن عبور کرد و همواره هم شعار "رسانه آزاد و اطلاع

رسان" سر می دهد.

پیشاپیش برای انتشار گوشه ای از فجایعی که بی بی سی انگلیس آن را "احساس تبیعض!" لقب داده از مخاطبان عزیز پوزش می طلبیم.

بی بی سی انگلیس علت "زندگی با ترس و لرز" مسلمانان را بیان نکرد و عنوان

نکرد چرا باید در اردوگاهایی که نیروهای امنتی یک کشور آنها را تحت کنترل

دارد می بایست مسلمانان هر لحظه منتظر مرگ باشند؟

در همین گزارش به مشکلی اشاره شد که نشان از کنترل شدید مسلمانان و نقض

ابتدائی ترین حق انسانی داشته وآمده است:« اینجا شهر کوچک آنگ مینگلار است

در میانمار. با ظاهری آرام اما برای اقلیت مسلمان روهینجا دراین کشور زندگی

عادی نیست. دور از جریان معمولی زندگی آنها برای کوچکترین جابجایی مجوز می

خواهند حتی برای بردن کودکشان به مطب پزشک.»

حال سوالی مطرح است که بی بی سی انگلیس بدان کوچکترین اشاره نداشت و آن

اینکه چرا مسلمانانی که حقوق اولیه شهروندی آنان در کشوری به رسمیت شناخته

نمی شود و هر لحظه از سوی بودائیان در معرض کشته شدن قرار دارند، چرا اجازه

خروج از میانمار را ندارند و می بایست در اردوگاهایی زندگی کنند که هر

لحظه انتظار مرگ را داشته باشند؟ آیا این مرگ تدریجی و فشار روحی در وهله

اول برای تغییر آئین آنان و در مرحله بعدی برای قربانی کردن آنان نیست؟